Arbeidsgenot

Tussen die vier mure van Arbeidsgenot, lê lange jare van C.J. Langenhoven, vader van Afrikaans, se geskiedenis. In die vrykamer, wat hy as studeerkamer gebruik het, het Langenhoven sy kop neergelê vir die ewige rus, maar steeds leef hy voort in ons taal en boeke.

Sy woning is ‘n Nasionale Gedenkwaardigheid. Elke vertrek vertel jou iets van die mens Langenhoven, sy karakter en sy werke – elke deur open op ‘n nuwe ontdekking. Arbeidsgenot se inhoud word noukeurig en met groot sorg bewaar. Die muurpapier in die gang is deur Langenhoven self ontwerp en beeld sy persepsie van Herrie se vel uit. Van die pragtige houtwerk in die huis is ‘n voorbeeld van Langenhoven se ander handewerk.

In die eetkamer het Langenhoven saans op sy stoel voor die kaggel aangesit vir ete. Op dieselfde stoel, wat deur Vroutjie gemerk is, het hy ook baie maal gesit en skryf. Dit is hier, uit die hart en pen van C.J. Langenhoven dat die eerste drie strofes van Die Stem, voorheen die volkslied van ons land en nou deel van die nuwe volkslied, gevloei het – elke woord ‘n uitdrukking van sy geloof in die land waarvoor hy so hartstogtelik lief was.

Langenhoven se sukses as skrywer het daarin gelê dat hy geskryf het oor die alledaagse dinge, dit waarmee die gewone mens hom kon vereenselwig.
So, byvoorbeeld, was die “prentlys” van spelende kinders in die eetkamer die inspirasie vir sy boek “Die Krismiskinders” en die olifant op die vertoonkas het aanleiding gegee tot die boeke Sonde met die Bure en Herrie op die Tremspoor. Na die verskyning van hierdie boeke, het Langenhoven olifante as geskenke van heinde en verre ontvang, Op die oomblik is daar nie minder as 108 olifantjies by Arbeidsgenot nie.

In die sitkamer hang daar ‘n pragtige foto van Engela as tienjarige – sy was die enigste, eie kind van Langenhoven en Vroutjie. Vroutjie het vier kinders uit haar vorige huwelik met Van Velden gehad. Op ‘n tafeltjie in die sitkamer is die bekende Rubaiyat deur Omar Khayyam, wat deur Langenhoven uit Engels in Afrikaans vertaal is. Die kissie waarin die boek nou is, is deur Langenhoven self gemaak. Hy het ook self die manuskrip in leer gebind voordat hy dit aan Vroutjie as geskenk gegee het.